Liturgiczne święto Najświętszego Serca Pana Jezusa ustanowił papież Klemens XIII w roku 1765 w odpowiedzi na pragnienia i prośby bardzo wielu osób i narodów. Niedługo po ogłoszeniu dekretu ustanawiającego to święto, Kongregacja Obrzędów zatwierdziła „Oficjum i formularz Mszy” o Najświętszym Sercu Jezusa dla Rzeczpospolitej Polskiej i dla rzymskiego Arcybractwa Serca Jezusowego. Przywilej ten rozszerzono później na Zakon Sióstr Wizytek, wiele diecezji i Rodzin Zakonnych. W 1856 roku papież Pius IX ustanowił Święto Bożego Serca na całym świecie.

Można powiedzieć, że pierwszą czcicielką Serca Pana Jezusa była Matka Najświętsza. Również Apostołowie byli zafascynowani „Bogiem Miłości”, który nie przeszedł obojętnie nad najmniejszą niedolą człowieka. Wśród czcicieli Bożego Serca w następnych wiekach możemy zauważyć wielkich ludzi Kościoła - świętych i teologów. Wyjątkową rolę w szerzeniu Kultu Serca Jezusowego odegrała św. Małgorzata Maria Alacoque z Paray-le-Monial. Sam Chrystus wybrał ją na powiernicę Swego Serca. To przez nią Pan Jezus przypomina jak bardzo nas kocha, jak bardzo boli Go ludzka obojętności jak bardzo pragnie, by człowiek w Jego Boskim Sercu szukał sensu swego życia i radości zbawienia. To Św. Małgorzata Maria pokazała nam Obietnice Serca Jezusowego i praktyki wynagradzające wzgardzoną miłość takie jak: częsta Komunia Święta zwłaszcza w pierwsze piątki miesiąca, czuwanie nocne z czwartku na piątek, czyli tzw. „Godzina Święta”.

Na szczególną uwagę zasługuje prośba Jezusa, by poszczególni ludzie i całe narody oddały się całkowicie Bożemu Sercu. Po raz pierwszy spełnił tę prośbę bł. Klaudiusz de la Colombiere wraz z świętą Małgorzatą Marią, której był duchowym przewodnikiem. Za ich przykładem poszły poszczególne jednostki, następnie rodziny i różne stowarzyszenia, a wreszcie i same władze, miasta i państwa (Pius XI). W 1889 roku papież Leon XIII poświęcił Bożemu Sercu cały rodzaj ludzki. W drugiej połowie XVIII wieku, kiedy groźne chmury gromadziły się nad Rzeczpospolitą, w Sercu Jezusa szukali ratunku przywódcy państwa i kościoła. Po klęsce rozbiorów Polacy wiązali swoje szanse przetrwania i nadzieję zmartwychwstania Polski ze czcią Bożego Serca. Prymas Polski Arcybiskup Ledóchowski poświęcił swoją metropolię gnieźnieńską Najświętszemu Sercu Pana Jezusa.

W latach 1914-1918 uczynili to prawie wszyscy rządcy diecezji za przykładem biskupa Bilczewskiego i biskupa Pelczara autora dzieł o Najświętszym Sercu i założyciela zgromadzenia sióstr Sercanek. Na Jasnej Górze prymas Polski kardynał Dalbor w imieniu Episkopatu powierzył Ojczyznę Sercu Zbawiciela i Jego Najświętszej Matce. Jako dziękczynne wotum za ocalenie zmartwychwstałej Polski wdzięczny naród wzniósł w Poznaniu w 1932 roku pomnik z napisem Sacratissimo Cordi - Polonia Restituta, dzieło zburzone przez okupanta w roku 1940. Wiele zakonów w Polsce żyje i pracuje według duchowości Serca Bożego.

Najważniejsze obietnice Serca Jezusa:

• Wskażę im w życiu powołania drogę, a nią idących swą łaską wspomogę.
• W rodzinie spokój i zgoda zagości, bo złączę wszystkich więzią mej miłości.
• Gdy ból i smutek zadadzą im ranę, ja sam balsamem pociechy się stanę.
• Pod moim skrzydłem, grot złego ich minie, jam ich ucieczka w ostatniej godzinie. Stąd wzrok mój na nich odpocznie łaskawy, pobłogosławię codzienne ich sprawy.
• W Sercu Mym Źródło grzesznikom otworzę, z którego spłynie miłosierdzia morze.
• Od Mego Serca Ognistych Płomieni serce oziębłe w gorące się zmieni.
• Serca, co dotąd służą mi gorliwie, jeszcze gorętszą miłością ożywię.
• Dom gdzie czcić będą obraz Serca Mego z błogosławieństwa zasłynie Bożego.
• Pracy kapłańskiej dam błogosławieństwo, że z serc najtwardszych odniesie zwycięstwo.
• Czci mej szerzeniu gorliwie oddani w tym Sercu będą na wieki wpisani.
• Kto pierwsze piątki odprawi jak trzeba nie umrze w grzechu lecz wejdzie do nieba.

Niech naszą odpowiedzią na Miłość Chrystusa będzie oddanie się Sercu Jezusowemu, które jest hojne dla wszystkich którzy Go wzywają.

__________________________________
Źródło: http://www.sercejezusa.kom.pl